Nasza Loteria NaM - pasek na kartach artykułów

Dąbrowa Górnicza: 100 lat parafii w Strzemieszycach

strona internetowa parafii nspjstrzemieszyce.tnb.pl
nspjstrzemieszyce.tnb.pl
Parafia pw. Najśw. Serca Pana Jezusa w Dąbrowie Górniczej – Strzemieszycach przygotowuje się do obchodów stulecia istnienia. 5 czerwca bp Grzegorz Kaszak w samo południe odprawi Mszę św. dziękczynną za sto lat parafii.

Dnia 25 maja 1903 roku, w trakcie wykańczania budowy kaplicy, mieszkańcy Strzemieszyc Wielkich i Małych postanowili ją rozbudować, aby w ten sposób uczynić z niej w przyszłości kościół filialny parafii gołonoskiej. Koszt rozbudowy, na którą dnia 1 kwietnia 1904 roku uzyskano zgodę władz rosyjskich, wyniósł 153 280 rubli i 2 kopiejki.

Rozbudowa i przerabianie kaplicy na kościół, dokonała się w latach 1903 – 1908 pod nadzorem administratora parafii w Gołonogu, ks. Tadeusza Konarskiego. Postawiono nowe mury i ułożono wiązania dachowe. Kronikarz zanotował, że koszty tego przedsięwzięcia wyniosły 83 740 rubli i 96 kopiejek.

W 1906 roku mieszkańcy Strzemieszyc Wielkich i Małych, Grabocina, Ostrów i Niemców uzyskali zgodę władz carskich na zmianę statusu prawnego budowli – z kaplicy na kościół filialny.

Pod nadzorem kolejnego administratora parafii w Gołonogu, ks. Kazimierza Bochni, oraz jej wikariusza ks. Józefa Sokołowskiego, w latach 1909 – 1910 pokryto dach kościoła dachówką, wykonano na nim ochronną balustradę, zamówiono rynny i spusty, zbudowano wieżę sygnaturkę oraz wykonano inne prace murarskie i kamieniarskie.

W dniu 8 grudnia 1910 roku kościół filialny p. w. Najświętszego Serca Pana Jezusa został poświęcony przez byłego administratora parafii, ks. Tadeusza Konarskiego.

Obecnie ta neogotycka świątynia konsekrowana 20 września 1959 roku przez biskupa częstochowskiego Zdzisława Golińskiego jest usytuowana w północnej części działki kościelnej, oddzielonej skwerem od ulicy Majewskiego, wybudowana z cegły i kamienia szydłowieckiego i nie jest otynkowana. Jej prezbiterium zwrócone jest na południe i otoczone wieńcem kaplic i kruchtom, trzema nawami i transeptem. Wewnątrz kościoła znajdują się sklepienia gwiaździste i krzyżowe oraz oporowe łuki nad oskarpowanymi nawami bocznymi i kaplicami wokół prezbiterium. Fasada z portalem i rozetą została ujęta masywnymi podstawami wież zakończonymi płasko równo z korpusem. Otwory okienne mają charakter ostrołuków z obramieniami kamiennymi, wypełnionymi witrażami. Dwuspadowe dachy świątyni są kryte blachą, gdzie znajduje się również krzyż z sygnaturką.

W murze świątyni po prawej stronie od wejścia jest pomnik z orłem w attyce. Pod nim znajduje się inskrypcja: „Dobru Narodu Naczelnym Prawem”.

Dawniej attyka była wsparta na dwóch zblokowanych korynckich kolumnach. Na kapitelach umieszczono napisy: „Iustitia” i „Misericordia”, zaś na ich podstawach słowa: „lex” i „vis”. W środku, wyryto napis: „Fundamentum regni”. W zamierzeniach architektonicznych miał to być fronton greckiej świątyni. Na środkowej płycie frontonu można było przeczytać: „Wdzięczni Opatrzności Bożej za wskrzeszoną po wielkiej narodów Ojczyznę, w dziesiątą rocznicę niepodległości Polski, dnia 11 listopada Roku Pańskiego 1928 parafianie wsi Strzemieszyce dla Boga Wszechmogącego czci i chwały, dla cnót obywatelskich rodaków wspomożenie, dla własnych serc pokrzepienie. Tą skromną pamiątkę kładą”. Tablicę z brązu umieszczono na płycie z tumilińskiego kamienia.

Na terenie cmentarza – na podmurówce stoi dzwonnica, składająca się z żelaznych sztab. Na większym z dzwonów czytamy napis: „Imię moje Romuald i Teofila. Dla uczczenia moich rodziców Romualda i Teofilii z hrabiów Tarłów Rogójskich, ukochanym moim parafianom ofiaruje ks. prałat Mieczysław Maria Rogójski, proboszcz parafii Strzemieszyce – 1928 rok”. Na drugim z dzwonów wypisano slowa: „Imię moje Mieczysław Maria Józef. Na pamiątkę uroczyście obchodzonej trzydziestoletniej pracy kapłańskiej, w rocznicę mojego kapłaństwa, ukochanym moim parafianom ofiaruje ks. prałat Mieczysław Maria Rogójski, proboszcz parafii Strzemieszyce – 1928 rok”. Powyżej tych dzwonów zamieszczono dwa dzwony, odlane w tym samym roku z napisami: „Władysław i Alfonsyna” oraz „Ludwik i Wiktoria”.

Dnia 1 lutego 1998 roku biskup Adam Śmigielski SDB, dokonał odsłonięcia tablicy pamiątkowej ku czci ks. Tadeusza Konarskiego. W uroczystości uczestniczyli proboszczowie parafii, które zakładał ks. Konarski, oraz duża rzesza wiernych. W homilii ordynariusz sosnowiecki podkreślił rolę tego kapłana w realizacji ewangelicznych słów: „Nie samym chlebem żyje człowiek”. To właśnie dzięki budowie przez niego nowych świątyń wielu chrześcijan mogło usłyszeć Boże słowo i budować swoją osobistą duchowość. Następnie bp Śmigielski SDB w asyście kapłanów oraz malarza Stefana Dubiela i rzeźbiarza Jerzego Jarosa, dokonał odsłonięcia i poświęcenia tablicy pamiątkowej, która została umieszczona nad kropielnicą po lewej stronie drzwi głównych świątyni. Na niej znajduje się inskrypcja: „Na 15. rocznicę urodzin i 87. śmierci księdzu Tadeuszowi Jaxa Gryff Konarskiemu (1849 – 1911), proboszczowi parafii Gołonóg (1889 – 1908), kapłanowi diecezji kieleckiej, budowniczemu tego kościoła w latach 1904 – 1908, gorliwemu organizatorowi ośrodków duszpasterskich na tym terenie tablicę tę – w dowód czci i wdzięczności – ufundowali wierni i duszpasterze Strzemieszyc. Odsłonięcia i poswięcenia dokonał ordynariusz sosnowiecki biskup Adam Śmigielski SDB w lutym 1998 roku. Wielkich dzieł Boga i ludzi nie zapominajmy”.

Ważnym elementem dekoracyjnym świątyni stanowią witraże. Niezwykłą urodą odznacza się zespół 17 witraży zdobiących nawę główną, transept oraz prezbiterium. Zostały one ufundowane i wykonane na przełomie lat trzydziestych i czterdziestych XX wieku w pracowni Fryderyka Romańczyka w Siemianowicach Śląskich i dzielą się na dwie grupy. Pierwsze to te umieszczone w nawie głównej. W centralnej części każdego witraża widnieją symbole religijne, takie jak np. statek pod żaglami na wzburzonym morzu symbolizujący Kościół święty. Wyobrażenie to jest otoczone dekoracją geometryczną i stylizowaną wicią roślinną. Szczególnym kunsztem zachwyca druga grupa witraży znajdujących się w prezbiterium i transepcie. Każdy z nich przedstawia świętego lub świętą w otoczeniu roślin i zwierząt. Idąc od lewej strony do prawej na witrażach tych widnieją wizerunki: św. Piotra, św. Józefa (w transepcie), św. Stanisława Kostki, św. Teresy z Lisieux, św. Jadwigi Andegaweńskiej, św. Stanisława ze Szczepanowa (w prezbiterium), św. Antoniego z Padwy i św. Franciszka z Asyżu (w transepcie).

Najpiękniejszym witrażem jest jednak ten umieszczony nad ołtarzem głównym, który przedstawia Pana Jezusa wskazującego na swe serce. Został on ufundowany w 1941 roku przez ks. prałata Mieczysława Marię Rogójskiego. Jezus ukazany jest na nim na tle krajobrazu, który kojarzony może być z ziemią palestyńską. Całość sceny otacza wić roślinna z motywem kwiatów kasztanowca. W dolnej części witraża umieszczono herb fundatora – Brochwicz.

W latach 1999 – 2001 na linii centralnej transeptu nad ołtarzami bocznymi, umieszczono dwa duże witraże. Po prawej stronie ukazana jest scena Narodzenia Pańskiego i hołd pasterzy. Natomiast po lewej stronie przedstawiono scenę śmierci Jezusa na Golgocie.

Po prawej stronie nawy bocznej znajdują się witraże: św. Antoniego z Padwy, św. Jerzego, św. Kingi, św. Anny, św. Stanisława Kostki, św. Judy Tadeusza i Prymasa Tysiąclecia kard. Stefana Wyszyńskiego. Po stronie lewej nawy bocznej w kompozycjach witrażowych odnajdujemy św. Jakuba, św. Michała, św. Faustynę Kowalską, Jezusa Chrystusa Miłosiernego, św. Izydora i Ojca Świętego Jana Pawła II.

Od 1999 roku z inicjatywy proboszcza ks. kanonika Jana Gaika, w świątyni zaczęły się pojawiać malowidła ścienne. W prezbiterium znalazły się obrazy następujące świętych Apostołów Piotra i Pawła oraz Ewangelistów: Jana, Mateusza, Łukasza i Marka. W lewej części nawy bocznej znajduje się malowidło św. Małgorzaty Marii Alacoque, a w nawie bocznej, po prawej stronie, umieszczony jest wizerunek przedstawiający św. Stanisława Kostkę.

Na filarach z lewej strony nawy bocznej umieszczono malowidła, przedstawiające św. Grzegorza z Nazjanzu, św. Antoniego Padewskiego, św. Franciszka z Asyżu, św. Jacka Odrowąża, św. Wojciecha, św. Stanisława, św. Kazimierza i św. Maksymiliana Kolbego. Po stronie prawej namalowano wizerunki św. Doroty, św. Katarzyny Sieneńskiej, św. Barbary, św. Teresy od Jezusa, bł. Anieli Salawy, św. Weroniki, św. Jadwigi Śląskiej, św. Karoliny Kózkównej i św. Jadwigi Wawelskiej. W nawach bocznych nad drzwiami namalowano obrazy Matki Bożej Niepokalanej i św. Ojca Pio. Pod chórem zostały umieszczone wizerunki św. Brata Alberta Chmielowskiego i św. Rafała Kalinowskiego.

W latach 1999 – 2009 przeprowadzono remont kościoła. Wrażenie robi nowa polichromia w pastelowych odcieniach, którą zdobią postaci świętych oraz witraże w nawach bocznych. Świątynia wzbogaciła się o czternaście stacji drogi krzyżowej i dziewięć żyrandoli. Wyremontowano też złocony żyrandol z początku XX wieku, który – wraz z dwoma innymi – oświetla główną nawę świątyni. Została także położona posadzka z marmuru włoskiego. Dzięki życzliwości i ofiarności parafian udało się założyć ogrzewanie gazowe, zmienić oświetlenie kościoła, pomalować jego wnętrze, założyć drzwi główne i boczne, kinkiety nad ławkami, zamontować zewnętrzne oświetlenie, uruchomić dzwony napędem elektrycznym i wstawić ogrodzenie. Uwagę wchodzących przyciąga przede wszystkim neogotycka nastawa ołtarzowa, zwieńczona strzelistymi wieżami, wykonana z drewna dębowego i zdobiona złoceniami przedstawiająca wizerunki świętych: Andrzeja Boboli, Jana Ewangelisty, Matki Bożej, Marii Magdaleny, Dominika, Grzegorza Wielkiego, Judy Tadeusza, Marty, Weroniki, Teresy z Avila, Ojca Pio i Ludwika, króla Francji. W centrum ołtarza ustawiona jest zabytkowa figura Serca Pana Jezusa. W czasie świąt maryjnych figurę tą przysłania ruchoma zasłona z obrazem Najświętszej Maryi Panny Nieustającej Pomocy. Do prezbiterium zakupiono fotele, ustawiono ołtarz mszalny oraz ambonkę i pulpit z białego marmuru. Z tego samego materiału wykonano także balustradę przed ołtarzem i chrzcielnicę, którą ustawiono po prawej stronie prezbiterium. Po drugiej stronie prezbiterium została urządzona druga zakrystia.

Po lewej stronie nawy bocznej znajduje się kaplica Miłosierdzia Bożego. Pod obrazem Jezusa Miłosiernego zostały umieszczone relikwie św. Faustyny Kowalskiej, sprowadzone z Krakowa Łagiewnik w 2003 roku. Ta znana dzisiaj na całym świecie apostołka Miłosierdzia Bożego, od dzieciństwa odznaczała się pobożnością, umiłowaniem modlitwy, pracowitością i posłuszeństwem oraz wielką wrażliwością na ludzką biedę. Gorliwie spełniała swe zakonne obowiązki; była skupiona i milcząca, a przy tym naturalna, pogodna, pełna życzliwej i bezinteresownej miłości do bliźnich.

Całe jej życie koncentrowało się na konsekwentnym dążeniu do coraz pełniejszego zjednoczenia z Bogiem i na ofiarnej współpracy z Jezusem Chrystusem w dziele ratowania dusz.

Bóg obdarzył ją wielkimi łaskami: darem kontemplacji, głębokiego poznania Miłosierdzia Bożego, wizjami, objawieniami, ukrytymi stygmatami, darem proroctwa i czytania w duszach ludzkich, a także, rzadko spotykanym darem mistycznych zaślubin.

Obecnie w każdy pierwszy piątek miesiąca po Mszy świętej o godzinie 18:00 wierni przystępują do ołtarza, aby ucałować relikwie św. Faustyny Kowalskiej.

Obok kaplicy Miłosierdzia Bożego nad obrazem Wniebowstąpienia Pańskiego znajdują się relikwie św. Ojca Pio, które zostały wprowadzone do wspólnoty parafialnej 19 października 2003 roku, w pierwszą rocznicę nadania kościołowi miana sanktuarium Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Mszę świętą celebrował w tym dniu, ks. Włodzimierz Skoczny, z Sosnowieckiego Seminarium Duchownego w Krakowie. W asyście diakonów: Tomasza Kubiczka i Mariusza Trąby modlił się w intencji parafian, aby pomocą i za wstawiennictwem św. Ojca Pio, mimo swoich braków i słabości, pewnie zmierzali do Boga. Celebrans pobłogosławił wiernych relikwiarzem słynnego stygmatyka, a następnie zaprosił do ich ucałowania kapłanów i wiernych.

Postać św. Ojca Pio jest bardzo znana nie tylko we Włoszech, ale w całym chrześcijańskim świecie. Jest znanym mistykiem, cudotwórcą, mężem modlitwy i heroicznym kapłanem a przede wszystkim niezwykłą postacią świętego współczesnych czasów. Ludzi najbardziej pociągały do niego jego charyzmatyczne dary – przenikania ludzkich sumień, jasnowidzenia, mocy uzdrawiania, mistycznych przeżyć i wizji istot nadprzyrodzonych.

Św. Ojciec Pio jest dla ludzi przypomnieniem, że droga omijająca Chrystusa wiedzie donikąd. Fakty z życia świętego pobudzają do refleksji nad tym niezwykłym człowiekiem, który był świadkiem Jezusa. Zapewne Bóg posłał Go na świat, aby ludzie uwierzyli, umiłowali, bo miłość Jezusa wystarcza za wszystko i rozwiązuje wszystkie problemy osobiste, społeczne i świata a także ostateczne.

W parafii strzemieszyckiej można ucałować relikwie słynnego wizjonera i spowiednika, w każdy pierwszy wtorek miesiąca po Mszy świętej o godzinie 18:00.

Po prawej stronie nawy bocznej znajduje się kaplica Matki Bożej Częstochowskiej, która od wieków czczona jest przez wszystkich ludzi szukających u Czarnej Madonny ratunku i pomocy w chwilach dla nas trudnych i beznadziejnych. To Pani Jasnogórska wyprasza za przyczyną Swojego Syna Jezusa Chrystusa wiele łask i wstawia się za nami. Tutaj swe nowo rozpoczęte, wspólne życie zawierzają Królowej Rodzin nowożeńcy, udający się zawsze po ceremonii sakramentu małżeństwa, aby prosić o opiekę Matkę Bożą.

Obok tej kaplicy nad wizerunkiem chrztu Pana Jezusa w Jordanie umieszczone zostały dnia 10 października 2004 roku relikwie: św. Barbary, św. Agnieszki, św. Felicji, św. Teresy, św. Kazimierza, św. Stanisława Kostki, św. Antoniego i św. Justyna. Relikwiarz świętych można ucałować w okresie Wielkiego Postu, w niedziele po Mszy świętej i nabożeństwie Gorzkich Żalów o godzinie 18:00.

Pod koniec 2005 roku po prawej stronie w kruchcie świątyni za okratowaną bramą znajduje się kaplica Matki Bożej Fatimskiej. Jej wizerunek wraz z postacią modlącego się przed nim papieża Jana Pawła II stanowią treść dużego fresku ściennego. W kaplicy tej przechowywana jest również figura Najświętszej Maryi Panny Fatimskiej.

W tym samym roku na zewnątrz świątyni został ustawiony nowy krzyż misyjny, na którym wypisano daty przeprowadzenia misji świętych: 11 – 19 sierpnia 1906 rok; 14 – 28 października 1923 rok; 6 – 14 czerwca 1959 rok; 20 – 27 kwietnia 1960 rok; 10 – 17 kwietnia 1980 rok; 13 – 19 marca 1988 rok; 1 – 8 maja 1994 rok; 29 marca – 3 kwietnia 2009 rok.

Naprzeciwko krzyża misyjnego, po prawej stronie stoi pomnik umiłowanego Ojca Świętego Jana Pawła II wykonany według projektu Jana Funka, rzeźbiarza z Krakowa.

Pomnik przedstawia Ojca Świętego stojącego na skale. Postać papieża została odlana z brązu i ma ponad 3 m wysokości. Skała, na której został umieszczony posąg mierzy 3 m, 30 cm i waży 20 ton. Jest ona naturalna, nieoszlifowana, by przypominała górskie skały, po których papież tak bardzo lubiał chodzić. Wokół pomnika zostało umieszczonych 9 tablic symbolizujących pielgrzymki papieskie do swojej Ojczyzny. Na każdej z nich jest wypisana data pielgrzymki i jej hasło: I. 2-10.06.1979 rok. „Gaude Mater Polonia”; II. 16-23.06.1983 rok „Pokój tobie, Polsko, Ojczyzno moja…”; III. 18-14.06.1987 rok „Do końca ich umiłował”; IV. 1-6.06.1991 rok „Bogu dziękujcie Ducha nie gaście”; V. 13-16.08.1991 rok „Otrzymaliście Ducha przybrania za synów”; VI. 22.05.1995 rok „Czas próby polskich sumień trwa”; VII. 31.05-10.06.1997 rok „Chrystus wczoraj, dziś i na wieki”; VIII. 5-17.06.1999 rok „Bóg jest miłością”; IX. 16-19.08.2002 rok „Bóg bogaty w miłosierdzie”.

Napis na pomniku ma następującą treść: „Dnia 2 kwietnia 2005 roku o godzinie 21:37 papież Jan Paweł II odszedł do domu Ojca. Pomnik poświęcony 16 października 2005 roku Dąbrowa Górnicza Strzemieszyce”.

Na bocznej powierzchni skały głównego wejścia znajduje się tablica z inskrypcją: „Pomnik papieża Jana Pawła II w 27. rocznicę jego wyboru na Stolicę Piotrową jest darem wdzięczności fundatorów i parafian za wielki pontyfikat syna polskiej ziemi. Chociaż od nas odszedł wierzymy, że wstawia się za nami w domu naszego Ojca” – „Otwórzcie drzwi Chrystusowi” – Jan Paweł II. Koło pomnika postawiony został ołtarz mszalny, który ma przypominać jak bardzo nasz Papież lubił sprawować Eucharystię, kiedy przyjeżdżał do swojej Ojczyzny a cała rzesza wiernych gromadziła się wokół swojego Ojca.

Od wieków kolejne pokolenia wiernych i duszpasterzy dbały i pracowały nad upiększaniem świątyni, przekazywaniem i rozwijaniem daru wiary katolickiej na utrudzonej ciężką pracą ziemi Zagłębia Dąbrowskiego. Wyrazem wdzięczności za ich starania, a zarazem zobowiązaniem na dalsze wieki jest obdarzenie kościoła parafialnego w Dąbrowie Górniczej Strzemieszycach tytułem bazyliki mniejszej. Uczyniła to Stolica Apostolska reskryptem Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów z dnia 19 sierpnia 2008 roku. Uroczyste ogłoszenie tej decyzji miało miejsce 26 kwietnia 2009 roku, a dokonał tego kard. Paul Poupard.

Tytuł bazyliki mniejszej nadaje papież. Otrzymują go kościoły wyróżniające się wartością zabytkową. Po raz pierwszy tytuł ten nadał papież Pius VI kościołowi św. Mikołaja w Tolentino. Od 1836 roku przysługuje on również kościołom kolegiackim.

Pierwsze rozmowy na temat podniesienia do godności bazyliki mniejszej świątyni Najświętszego Serca Pana Jezusa zostały podjęte w kwietniu 2008 roku. Biskup sosnowiecki Adam Śmigielski SDB z radością przyjął tę propozycję, za czym poszła zgoda na realizację planów. Kolejnym krokiem było przedstawienie propozycji na Konferencji Episkopatu Polski i zyskanie tzw. nihil obstat, czyli pozytywnej opinii Krajowej Konferencji Biskupów. Etap ten odbył się bez przeszkód, żaden z biskupów nie był przeciwny. W tym czasie została opracowana historia kościoła oraz czynności liturgiczne, działalność duszpasterska i charytatywna. Potem trzeba było wypełnić nadesłany trzydziesto pięcio stronicowy kwestionariusz z Kongregacji do spraw Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. Dnia 10 czerwca ordynariusz sosnowiecki wydał pismo kierujące dokumenty do watykańskiej kongregacji. Pięć dni później proboszcz strzemieszycki ks. Jan Gaik złożył je w Watykanie.

W dniu 26 kwietnia 2009 roku świadkami tej podniosłej uroczystości nadania naszemu kościołowi tytułu bazyliki mniejszej byli: biskup sosnowiecki Grzegorz Kaszak, biskup pomocniczy Piotr Skucha, przedstawiciele władz wojewódzkich i miejskich, parlamentarzyści, kapłani z Polski i zza granicy, diakoni, siostry zakonne, zaproszeni goście oraz tłumy parafian.

Dostojny Celebrans kard. Paul Poupard został powitany przez przedstawicieli parafii tradycyjnym polskim zwyczajem – chlebem i kwiatami, które symbolizowały oddanie i hołd za obecność Księdza Kardynała na polskiej ziemi, w diecezji sosnowieckiej i parafii strzemieszyckiej.

Po ceremonii powitania rozpoczęła się uroczysta Msza święta, podczas której został odczytany dekret Stolicy Apostolskiej o nadaniu tytułu bazyliki mniejszej kościołowi parafialnemu Najświętszego Serca Pana Jezusa w Dąbrowie Górniczej Strzemieszycach.

W homilii kard. Poupard zwrócił uwagę na ścisłą więź łączącą bazylikę z katedrą św. Piotra oraz posługę liturgiczną i duszpasterską, jaką należy zapewnić ludowi Bożemu w duchu odnowy liturgicznej, zapoczątkowanej przez Sobór Watykański II. Nie zabrakło też odniesień do trudnej historii naszego kraju. Kaznodzieja przypomniał czas rozbiorów i próby niszczenia katolickiej tożsamości. „Wiedzieliście jak przetrwać te ciężkie czasy dzięki sile i miłości Waszego wielkiego Rodaka – Ojca Świętego Jana Pawła II” – stwierdził Ksiądz Kardynał. „Znajdująca się tutaj łaskami słynąca figura Najświętszego Serca Pana Jezusa, kaplice, relikwie świętych stanowią bogactwo duchowe, które pomogło Wam w pokonaniu prześladowań nieszczęsnego ateistycznego reżimu leninowsko – komunistycznego oraz w przezwyciężeniu aktywnego laicyzmu, zwłaszcza w robotniczym Zagłębiu Dąbrowskim. Bądźcie dumni z Waszej chlubnej przeszłości oraz z ogromnego przywileju podniesienia tej świątyni do godności bazyliki mniejszej” – podkreślił Kaznodzieja.

Podczas ofiarowania uformowała się procesja z darami, wśród których znalazły się: ornaty, alby, kielichy, pateny, puszki, paschały, obrusy, kwiaty, pieczywo, a także tort w postaci księgi. Transmisję z uroczystości przeprowadziła telewizja „Trwam”.

Na zakończenie Mszy świętej słowo wygłosił biskup diecezji sosnowieckiej Grzegorz Kaszak, który u progu swej biskupiej posługi miał sposobność w tak niezwykłej chwili odwiedzić parafię w Strzemieszycach. Wskazał on na piękno bazyliki, jej majestat i bogactwo wnętrza, ale zaznaczył jednocześnie, iż chlubą będzie szlachetny lud wierny, który tutaj będzie trwał i gromadził się na modlitwie.

Pod koniec uroczystości poświęcono tablicę, upamiętniającą dziejową chwilę nadania tytułu bazyliki mniejszej strzemieszyckiej świątyni.

Pierwszym duszpasterzem w Strzemieszycach był ks. Tadeusz Konarski, który przyszedł na świat 17 grudnia 1849 roku w Ozembłowie. Szkołę średnią ukończył w Radomiu, zaś Seminarium Duchowne w Kielcach. Tam też został wyświęcony na kapłana 21 grudnia 1876 roku. Od 1889 roku do października 1908 roku był proboszczem gołonoskim. Jednocześnie od 26 września 1904 roku aż do października 1908 roku rezydował w Strzemieszycach, gdzie pełnił funkcję prezesa Komitetu Budowy Kościoła, na bieżąco podejmował działania związane z szybko posuwającymi się pracami budowlanymi. Po odejściu ze Strzemieszyc przeszedł do parafii Skalbmierz, gdzie pożegnał się z życiem 4 lutego 1911 roku.

Był kapłanem, który cieszył się dużym autorytetem i szacunkiem wiernych. Okazał się dobrym administratorem, zapobiegliwym, energicznym, przedsiębiorczym budowniczym kościoła, ale także świetnym duszpasterzem. Rozumiał znaczenie kościołów i kaplic w ośrodkach skupiających większą ilość ludzi. Z jego inicjatywy zrodziła się nie tylko parafia w Strzemieszycach Wielkich, ale także w Ząbkowicach, a w Grabocinie i Niemcach zorganizował duszpasterstwo, dbając o nauczanie religii i odprawianie niedzielnych i świątecznych nabożeństw. Był duchowym ojcem parafii Porąbka i Ostrowy Górnicze.

Z pozostawionych przekazów wynika, że ks. kanonik Tadeusz Konarski był człowiekiem o niezwykłym wprost uroku osobistym. Pielęgnował piękny zwyczaj – wchodził do kościoła lub kaplicy głównymi drzwiami i spod chóru brzmiał jego silny, metaliczny głos witający parafian: „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”.

Następnie udawał się przed Najświętszy Sakrament i trwał chwilę skupiony na modlitwie. Swoje życie i działanie polecał zawsze Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, do którego miał szczególne nabożeństwo.

W latach 1908 – 1911, przejściowo administratorem parafii w Strzemieszycach został ks. Kazimierz Bochnia, który jednocześnie do 1919 roku sprawował tę funkcję w Gołonogu.

W pierwszych dniach maja 1911 roku mieszkańcy Strzemieszyc powitali swego pierwszego proboszcza ks. Józefa Zalewskiego z Sułoszoszowej, gdzie duszpasterzował przez kilka lat. Urodził się w 1859 roku w Sieradowicach, a wyświęcony został w 1880 roku. Miał opinie człowieka głębokiego serca i wspaniałego nauczyciela prawd wiary oraz gorliwego proboszcza. Chociaż pochodził z rodziny szlacheckiej, to w najprostszym i najbiedniejszym człowieku widział swego brata. Kiedy dostrzegł, że żywioły antykościelne rozwijają agitację przeciw kościołowi oraz atakują i ośmieszają prawdy wiary, on zabrał się do gruntownego nauczania katechizmu dzieci, młodzieży i starszych w szkole, z ambony i przed nabożeństwami. Prowadził kółka różańcowe i tercjarskie św. Franciszka z Asyżu.

Był człowiekiem niesłychanie szlachetnym i delikatnym w obejściu. Mocno stał na straży prawa Bożego i kościelnego. Nieraz dochodziło do krótkich spięć między nim a niektórymi parafianami gruboskórnymi i zarażonymi agitacją przeciwko wierze katolickiej. Te ataki zniechęciły go w pracy duszpasterskiej. Wkrótce zaczął się czuć źle w Strzemieszycach, ale wielu parafian poznało się na zaletach swego proboszcza i starało się neutralizować te zniechęcenia.

W początkach lipca 1913 roku parafię strzemieszycką na własne żądanie opuścił ks. Józef Zalewski. Został przeniesiony do parafii Krzęcin, a następnie na probostwo do Wolbromia, gdzie przebywał do śmierci w 1925 roku.

W Archiwum Parafialnym w Strzemieszycach przechowywana jest „Księga Inwentarza Dozoru Kościelnego”. Tam znajduje się protokół o przejęciu kościoła i administracji kościelnej parafii Strzemieszyce. Czytamy w nim: „W skutek rozporządzenia kieleckiego rzymsko – katolickiego Konsystorza z dnia 5 lipca 1913 roku dziekan będzińskiego dekanatu, ks. Aleksander Bubel, przybył do parafii Strzemieszyce i w asystencji Kościelnego Dozoru tejże parafii, kościół i administrację tejże parafii oddał nowowyznaczonemu proboszczowi, ks. Franciszkowi Staszkiewiczowi”.

Ks. kanonik Franciszek Staszkiewicz urodził się w 1856 roku w Wolbromiu. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1880 roku. W okresie pierwszej wojny światowej skupił swe siły na pracy duszpasterskiej i charytatywniej, zorganizował pomoc dla głodujących i ubogich. Troszczył się on nie tylko o sprawy duchowe, ale także materialne swoich parafian.. W grudniu 1920 roku otrzymał nominację na proboszcza siewierskiego. Zmarł w Siewierzu w 1925 roku.

W dniu 2 lutego 1921 roku w uroczystość Matki Boskiej Gromnicznej, objął rządy w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Strzemieszycach ks. Władysław Zygmunt Pawłowski, wprowadzony do kościoła przez dziekana będzińskiego ks. kanonika Bronisława Piaseckiego.

Ks. Pawlowski był człowiekiem niezwykle uzdolnionym i odznaczał się „niesłychanie porywającą wymową”. W wielu parafiach głosił rekolekcje wielkopostne. Cechowała go przy tym ambicja i pewność siebie. Rzucił się też w wir rozgrywek politycznych. Porwała go idea Chrześcijańskiej Demokracji, której przedstawiciele mieli swą placówkę dość aktywną w Strzemieszycach. Ks. Pawłowski był jej terenowym sekretarzem i „bojowym” organizatorem. Ks. proboszcz opuścił Strzemieszyce 29 grudnia 1924 roku na polecenie Kurii kieleckiej.

W skutek rozporządzenia kieleckego rzymsko – katolickiego Konsystorza z dnia 31 grudnia 1924 roku – jak czytamy w „Kronice parafialnej” – dziekan będzińskiego dekanatu ks. Antoni Zimniak przybył do parafii Strzemieszyce, w asystencji Dozoru Kościelnego tejże parafii, kościół parafialny i administrację oddał nowomianowanemu proboszczowi ks. Mieczysławowi Marii Rogójskiemu dnia 9 stycznia 1925 roku.

Ks. prałat Mieczysław Maria Rogójski urodził się 13 stycznia 1874 roku w Sudołku, koło Proszowic. Pochodził z rodziny hrabiowskiej, z rodziców Romualda i Teofilii z Tarłów. Święcenia kapłańskie przyjął w 1898 roku. Był proboszczem w Czeladzi i Koziegłówkach. Był lubianym i szanowanym człowiekiem. W Strzemieszycach spędził prawie pól wieku. Nie wywyższał się ponad innych. W pracy duszpasterskiej surowo przestrzegał praw i zasad moralnych, religijnych i społecznych. W grudniu 1957 roku ks. Rogójski, jako emeryt wyjechał do Częstochowy. Zmarł 26 stycznia 1964 roku w wieku 90 lat. Zgodnie ze swoim życzeniem został pochowany w Częstochowie na cmentarzu św. Rocha.

Jego następcą zostal mianowany ks. dr filozofii Stanisław Paras, który urodził się 28 sierpnia 1906 roku w Wolce Skotnickiej. Gimnazjum ukończył w 1927 roku w Piotrkowie Trybunalskim, zaś Seminarium Częstochowskie i wydział teologiczny Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie w 1932 roku. Święcenia kapłańskie przyjął dobrowolnie w 1932 roku. Studia podyplomowe na wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego z zakresu filozofii zakończył obroną doktoratu w 1945 roku. W latach 1950 – 1955 był administratorem parafii Przedmość. Następnie objął probostwo w Dobroszycach. W latach 1957 – 1960 był administratorem parafii strzemieszyckiej, a do 1985 roku – proboszczem tejże parafii.

Ks. prałat Stanisław Paras był bez reszty oddany Kościołowi. Potrafił rozwinąć w parafii duszpasterstwo chorych. Zabiegał, aby chorzy przyjmowali sakramenty święte. Sprawował Mszę świętą w domach obłożnie chorych. Troszczył się o materialny stan kościoła, plebanii i cmentarza. Co rok podejmował liczne prace remontowe.

Na emeryturę przeszedł w 1985 roku. Znalazł spokojną starość w Domu Księży Emerytów. Zmarł 25 lutego 1994 roku w Częstochowie. Pochowano go na cmentarzu w Strzemieszycach.

Ks. kanonik Antoni Popielarczyk urodził się w 1923 roku w Stryszawie. Święcenia kapłańskie przyjął 27 czerwca 1954 roku. W latach 1970 – 1981 był administratorem i proboszczem parafii Lubojnia. W 1978 roku został odznaczony przez biskupa częstochowskiego Stefana Baryłę rokietą i mantoletem. Do Strzemieszyc przybył w 1985 roku z Czeladzi, gdzie był proboszczem. Budził sympatię wśród wiernych. Był lubiany i życzliwy oraz oddany swojej pracy duszpasterskiej. Zmarł nagle w Częstochowie w dniu 28 stycznia 1993 roku, w wieku 69 lat. Został pochowany na cmentarzu w Strzemieszycach.

Kolejny proboszcz strzemieszycki, ks. Bonifacy Tłustochowicz, urodził się 16 kwietnia 1944 roku w Sułkowie, w rodzinie Stanisława i Marianny z Modlickich. Chrzest święty przyjął w parafii Krasocin 20 kwietnia 1944 roku. Tam też ukończył szkołę podstawową. W roku szkolnym 1958 – 1959 został przyjęty do Niższego Seminarium Duchownego Towarzystwa Salezjańskiego w Kopcu koło Częstochowy, gdzie odbył nowicjat. Świadectwo dojrzałości otrzymał 18 czerwca 1963 roku, po ukończeniu nauki w Korespondencyjnym Liceum Ogólnokształcącym w Katowicach. Studia filozoficzno – teologiczne odbył w Oświęcimiu i w Krakowie. Śluby zakonne złożył w 1960 roku, zaś swięcenia kapłańskie przyjął 16 czerwca 1971 roku. Na podstawie reskryptu prymasa Polski Stefana Wyszyńskiego z dnia 10 maja 1977 roku został zwolniony ze ślubów zakonnych i inkardynowany w szeregi duchowieństwa diecezji kieleckiej na mocy dekretu biskupa kieleckiego Jana Jaroszewicza z dnia 14 czerwca 1977 roku. Wcześniej 18 czerwca 1976 roku został mianowany wikariuszem parafii św. Katarzyny w Wolbromiu, dokąd przybył z Wrocławia. Po erygowaniu w dniu 29 września 1984 roku parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Kwaśniowie pełnił w niej funkcję administratora i proboszcza, budując kościół i plebanię. Dekretem biskupa sosnowieckiego Adama Śmigielskiego SDB z dnia 1 marca 1993 roku został przeniesiony do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Dąbrowie Górniczej Strzemieszycach. W marcu 1997 roku otrzymał kanonię honorową Kapituły Katedralnej w Sosnowcu. Ks. kanonik Tłustochowicz posiadał dar dobrej współpracy z wiernymi. Był życzliwym, zawsze uśmiechniętym człowiekiem. Miał wielki szacunek i oddane serce dla bliźniego. Zmarł 30 października 1998 roku po długiej i ciężkiej chorobie. Pochowany został na cmentarzu w Strzemieszycach.

Ks. kanonik Jan Gaik, wpisze się na stałe w historię Kościoła katolickiego w Polsce jako budowniczy dwóch okazałych świątyń. Jedna z nich wzniesiona wciągu jednego roku, znajduje się w Dalachowie, druga zaś – p. w. św. Mateusza w Czeladzi.

Urodził się w 1952 roku w Karczowie, koło Radomska. Święcenia kapłańskie przyjął 29 maja 1977 roku po ukończeniu Niższego Seminarium Duchownego w Częstochowie i Wyższego Seminarium Duchownego diecezji częstochowskiej w Krakowie. Jako wikariusz pracował w Sokolnikach koło Wieruszowa i Rudnikach koło Wielunia. Proboszczem mianowano go w Dalachowie. Następnie 10 lat duszpasterzował w Czeladzi. W latach 1998 – 2009 był proboszczem w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Dąbrowie Górniczej Strzemieszycach. W 2009 r. objął probostwo w sosnowieckiej katedrze.

Ks. dr Zbigniew Książek święcenia kapłańskie przyjął 26 maja 1984 roku w Kielcach z rąk biskupa Stanisława Szymeckiego. Jako wikariusz pracował w parafii w Sukowie, św. Wojciecha w Kielcach i św. Andrzeja w Olkuszu. Po utworzeniu w 1992 roku diecezji sosnowieckiej został mianowany notariuszem, a następnie kanclerzem Kurii Diecezjalnej w Sosnowcu. W 2008 roku otrzymał tytuł prałata Jego Świątobliwości Ojca Świętego Benedykta XVI. Dnia 16 sierpnia 2009 roku podjął obowiązki proboszcza w strzemieszyckiej parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa.

emisja bez ograniczeń wiekowych
Wideo

Dziennik Zachodni / Wielki Piątek

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!

Polecane oferty

Materiały promocyjne partnera
Wróć na dabrowagornicza.naszemiasto.pl Nasze Miasto