Felieton Jerzego Budnika. "Nieprzyzwoite podwyżki"

Nie ucichła jeszcze i moim zdaniem tak szybko nie ucichnie burza, wywołana uchwaleniem przez Sejm podwyżek wynagrodzeń dla parlamentarzystów, samorządowców i osób zajmujących najważniejsze stanowiska w państwie oraz stałej pensji dla Pierwszej Damy. Projekt tej ustawy poparli posłowie PiS oraz zdecydowana większość posłów Koalicji Obywatelskiej, Lewicy i PSL-Kukiz ’15. Przeciw było całe koło Konfederacji. Zgadzam się z Szymonem Hołownią, że od samego początku była to „próba wciągnięcia opozycji w bagno”. I to się PiS-owi udało. Przecież PiS mógł to zrobić bez opozycji, bo w Sejmie ma większość, ale wtedy tylko on byłby na cenzurowanym. Co prawda w Senacie opozycja poszła po rozum do głowy i przegłosowała wniosek o odrzucenie tej ustawy, a szef Klubu PiS Ryszard Terlecki zapowiedział, że jej historia dobiegła końca, ale to na nią, a szczególnie na Platformę Obywatelska, a nie na PiS, wylała się największa fala krytyki. A to nie koniec kłopotów Platformy, bo czekają ją jeszcze wewnątrzpartyjne rozliczenia, które mogą osłabić pozycję jej szefa Borysa Budki.

Zastanawiam się, co by to było, gdyby nie ostry wpis Donalda Tuska na Twitterze. Zwrócił w nim uwagę, że inicjatywa podwyżek pojawia się akurat w rocznicę strajku 1980, w szczycie pandemii i w momencie gdy GUS odnotował spadek PKB aż o 8,2 proc., najwyższy w historii III RP, a na Białorusi, czyli u naszego wschodniego sąsiada, rozpoczęła się rewolucja. W kolejnym wpisie Tusk poszedł jeszcze dalej, grzmiąc, że „opozycja, która złej władzy podwyższa wynagrodzenie, i to w czasie kryzysu, nie ma racji bytu” i zaapelował do niej „ogarnijcie się proszę”. Jego wpisy nie przeszły bez echa i tak jak to w takich sytuacjach zazwyczaj bywa, wśród polityków zaczęło się przerzucanie winą i szukanie kozła ofiarnego.

Daleki jestem od uprawiania populizmu. Nasz system wynagradzania najważniejszych osób w państwie jest archaiczny, niejasny i niespójny. Przydałoby się wreszcie stworzyć nowy, bardziej motywacyjny i przejrzysty. Niewątpliwie wymaga to ponadpartyjnego konsensusu, bo każda władza przed tym problemem stanie. Trzeba się za to zabrać profesjonalnie, spokojnie, posiłkując się doświadczeniami innych państw. Bojaźliwe odkładanie tego ad Kalendas Graecas, nie wystawia naszej klasie politycznej najlepszej opinii.

Opozycja w sprawie podwyżek popełniła dwa poważne, niewybaczalne błędy i drogo za to zapłaci. Po pierwsze jeśli tak bardzo krytykowała dotychczasowe tzw. wrzutki legislacyjne PiS, moim zdaniem jak najbardziej słusznie, to nie wolno jej było zgodzić się na to, by w takim samym, ekspresowym, ekstraordynaryjnym, nieregulaminowym trybie, procedowana była ustawa o podwyżkach wynagrodzeń. Przecież nie trudno było przewidzieć, jaki będzie tego oddźwięk. Godząc się na to, opozycja udowodniła, jak trafnie ujął to politolog prof. Antoni Dudek, że „całe teatrum śmiertelnej wojny z PiS-em kończy się tam, gdzie zaczynają się konfitury”. Po drugie, nawet jeśli uznać, że politycy w naszym kraju zarabiają za mało, to bez dwóch zdań, nie jest to dobry czas na przyznawanie sobie podwyżek. Recesja w polskiej gospodarce jest faktem. W kasie państwowej zrobiła się potężna dziura i samorządy oraz polskie rodziny już niebawem odczują tego skutki. Przyznawanie sobie w takim momencie podwyżek to przejaw skrajnej głupoty i bezmyślności. To po prostu nieprzyzwoite. Opozycja w końcu swój błąd zrozumiała i zaczęła prześcigać się w przepraszaniu swoich wyborców, ale zostanie jej to zapamiętane.