Felieton Jerzego Budnika. "Trzaskowski, czy Duda?"

Emocje przed drugą turą wyborów prezydenckich sięgają zenitu. Z ostatnich sondaży wynika, że obaj kandydaci idą „łeb w łeb”, a to znaczy, że każde rozstrzygnięcie ich rywalizacji wciąż jest możliwe. Dużo będzie zależało od frekwencji. Wśród ekspertów przeważa przekonanie, że im jest wyższa, tym większe szanse na zwycięstwo ma Rafał Trzaskowski. Stąd apele jego zwolenników o jak najliczniejszy udział w drugiej turze. Ja też do tego zachęcam. Kto wie, czy nie są to najważniejsze wybory w naszym kraju od początku transformacji. Ich wynik będzie miał duży wpływ na to, w jakim kierunku będziemy podążać.

Do drugiej tury z lepszej pozycji wystartował Andrzej Duda. Ponad 13 procentowa przewaga nad Trzaskowskim niewątpliwie podbudowała jego elektorat, ale wcale nie przesądza o jego zwycięstwie. Z przedwyborczych sondaży wynika, że jego rywal ma szansę na przejęcie około trzech czwartych elektoratów kandydatów, którzy odpadli w pierwszej turze. Żeby być pewnym wygranej Duda musi poszerzyć swój elektorat o co najmniej 1,5 miliona, a to wcale łatwe nie będzie. Najbliższy jest mu niewątpliwie elektorat Krzysztofa Bosaka. Ale bez wolnościowców i zwolenników nieograniczonej swobody gospodarczej oraz niskich podatków i danin publicznych, bo dla nich Duda, tak jak cały PiS, to emanacja socjalizmu w czystej postaci. Z walki o umiarkowane, racjonalne, odporne na populizm i demagogię centrum, Duda ku mojemu zdziwieniu dość szybko zrezygnował. Zaostrzając ton swoich wystąpień przed drugą turą, zdążył do siebie zrazić wiele ważnych, opiniotwórczych środowisk i grup społecznych. Oskarżał je o różne niecne rzeczy, nie wyłączając działań na szkodę interesów Polski, co tak szybko nie zostanie mu zapomniane. Najwidoczniej doszedł do wniosku, że i tak nie ma szans przekonać ich do siebie i że bardziej opłaci mu się adresowanie swojego przekazu do tych, którzy wierzą, że za Trzaskowskim stoją sami aferzyści, złodzieje, kłamcy, bezbożnicy, sługusy Berlina i Brukseli.

Trzaskowski wcale nie ma łatwiejszego zadania. Elektorat o który walczy jest niespójny ideowo i programowo. No bo co łączy deklarujących przywiązanie do tradycyjnego systemu wartości wyborców Szymona Hołowni i Władysława Kosiniaka-Kamysza, z opowiadającym się za rewolucją kulturowo-obyczajową Robertem Biedroniem ? Dużo będzie zależało od tego, czy zmiana obecnego prezydenta, rzeczywiście jest dla tego elektoratu absolutnym priorytetem. Ale nawet gdyby zdecydowana większość z nich, w imię wyższych racji, przeszła do porządku dziennego nad dzielącymi ich różnicami i wzajemną niechęcią i zagłosowała na Trzaskowskiego, to i tak głosów do zwycięstwa może mu zabraknąć. Musi zatem zachęcić do udziału w wyborach tych, którzy w pierwszej turze do urn nie poszli, bo nie wierzyli, że to ma jakikolwiek sens. Czy to się mu uda ? Zobaczymy. Oczywiście na decyzje wyborców wpływ ma bardzo wiele czynników. We wcześniejszych felietonach już pisałem, że druga tura rządzi się zupełnie inną logiką niż pierwsza. Przypomina bardziej plebiscyt „za” lub „przeciw” obecnemu obozowi władzy. Duda jest tylko jego uosobieniem.

Od dłuższego czasu wzbiera fala protestu społecznego. To ci, którzy coraz głośniej mówią MAMY DOŚĆ. Mamy dość łamania Konstytucji, upartyjniania państwa, niesamodzielnego prezydenta, arogancji władzy, chaosu w sądownictwie, dzielenia ludzi na lepszych i gorszych, jałowych sporów, ciągłego oglądania się za siebie, spychania Polski na margines w UE i dlatego chcemy zmiany. Oni na pewno swój głos oddadzą na Trzaskowskiego.